GISTEREN

AMAZONEVREEMDELINGEN

Zij zijn echt niet onder

ons de auteurs van mijn tijd en ik

ik vrees het ergste

 hoe overleef ik nog 20 jaar als soort

anderen weten niet hoe

onze kuststad een nieuw ritme vond en

zingt met andere woorden dan die ooit werden verworpen

wij sloegen de taalschat om ons heen als een mantel die

warmte gaf en aanzien waar het koud

was overzee en vreemd.

Ik wil verzamelen wat zij die dood zijn articuleerden

en alles stilletjes transformeren tot geboorteplaats

geen eiland

geen kustvlakte maar

hooggebergte

geen landgenoot wil er wonen helaas

geeft te veel overzicht en inzicht en vrees.

Verslingerd geraakt aan een oorsprong die wij zoeken en maar niet vinden 

hebben zij afstand genomen van mij en ons gehaat om de brokstukken 

die auteurs van mijn tijd hebben gemaakt om vaderland en 

moedertaal te verheffen tot een toekomst

die telt.

Wij hebben ons niet overgeleverd aan toekomstdromen

wij hebben als drenkelingen en 

tegen de stroom in iets duidelijk gemaakt

iets van bestaan

waar geen bestaansgrond is.

Amazonevreemdelingen zijn wij gebleven

en voortdurend op de vlucht.

Ik weet niet waar ik mijn weerwoord kan

uitspreken

ongestraft en onbevreesd. Ik weet niet eens waar

bloedverwanten wachten en waken als een klont aarde krioelend van leven.

Sterf ik dan is een soort verdwenen.

ASTRID H ROEMER

 OORLOG My Love

Zo wit heb ik nog geen mens

gezien en van marmerblank weet ik

het is koud en beeldschoon

begrijp ik beter dan ooit waarom blanken

onophoudelijk grijpen naar wereldmacht

zij stoken elkaar op en 

verzamelen hun manschappen

als brandhout

alles wat teder is vat vlam en

sterft ook

onze aarde gloeit gestaag tot het kookt en

zomerzon aanhoudt tot ijs

geen vluchthaven meer is maar magma

ik compleet verrijkt met melanine sta in de hitte

moedernaakt te staren naar een regenboog

ik vind jou als licht

voor mijn donkere gedachten.

ASTRID H. ROEMER

 

DENK IK

HET ZATERDAGGEVOEL VAN ALLES

LOOM LATEN IS VERDWENEN.

VREESWEKKEND. IK MOET DE KALENDER GELOVEN.

EN KERKKLOKKEN DIE DE ZONDAG

KENMERKEN.

ZO RAKEN MIJN RICHTINGWIJZERS STEEDS

VAN SLAG EN IK KRIJG

GEEN KIPPENVEL

MEER BIJ OUDE HERINNERINGEN.

DAGERAAD HOUDT MIJ LICHT EN DE NACHT

SLIJPT MIJ BIJ. IK BEN EEN POTLOOD.

MET EEN SCHERPE PUNT. NOG MAAR EEN STOMP.

MEEBEWEGEN OP HET RITME VAN HONGER DORST SLAPEN.

EN WAKKER ZIJN IS ALLES.

GAAT GOED TOT MIJN HART HET BEGEEFT.

HET BREIN OP IS.

HET MAAKT DAN NIET UIT WELKE DAG HET IS EN

IN WELK JAAR. BEITEL NUL IN HET MARMER. IK HEB LANG GENOEG

GELEEFD. ZONDER NAGESLACHT. ZONDER MOEDER OOK. MET

TE VEEL WERELD IN MIJ.

ASTRID H ROEMER

 

 BENGEL

JIJ LACHT JOUW WANGEN

APPELROOD

ELKE KEER ALS IK ZEG

BENGEL JIJ

KIJK IK IN JOUW OGEN DAN

BIJT JE BIJNA JE LIPPEN

STUK. NIET BLOEDEN.

NIET TRANEN.

JAREN OVERBRUGGEN KAN EN GELD

IS GEEN PROBLEEM.

IK WEET NIET HOEVEEL VROUW

JIJ BENT EN HOEVEEL 

MAN EN JIJ

WEET NIET WAT JJ BENT AAN HET WORDEN.

NIETS IS WAT IK ZIE EN GEEN

WOORDEN VOOR LIEFKOZING VIND IK

IN DE TAAL WAARIN WIJ BEIDEN

ZWIJGEN.

WAT RAAK IK AAN LAAT IK MIJN VINGERS

LANGS JOUW HUID GAAN

BENGEL. 

JIJ.

IK WIL JE KUSSEN OP WAT

BLIJFT.

JOUW MOND.

ASTRIDHROEMER

 SING FOR ME BABE

eerst nog mijzelf

uitstrekken naar waar jij

verkeert en hoe dat

gaat 

weet ik.

eerst bezwaren laten

vallen en

licht worden. spreiden

verzamelen in rood. ruimtestof

doorklieven tot jij

mij voelt zonder lijfelijk

contact

gewoon mijn fotonen die krioelend 

jou opwarmen tot je

bloost.

het is niet gewenst om fysiek

een halve eeuw te overbruggen en dan

een lijf neer te zetten dat

uit-een-valt.

mijn brein schittert nog

vandaar mijn gedachten gehecht aan jouw

verse vlees en windrichtingen

vooral als je klinkt en iedereen 

verleidt. schattebout

ik trek mij maar terug en kijk watertandend 

toe hoe jij straalt op mijn

beeldscherm. heet. koud. onwerkelijk.

echt. lekker. engels. 

zingt.

astridhroemer

 ONZE KIJKERS ode aan ruimtetelescopen

En nergens een teken 

van levens

en iets wat verwijst naar jou en mij

desnoods de voorstelling van een cirkel hoog hangend

bloedstollend beangstigend

transparant en stil waarin een kubus ook

penisvormig soms een vulvadriehoek met knipperlichten en

schitterend bladgoud als nog meer ogen

iets wat zwijgend spreekt van verbondenheid.

Iets wat verbeeldt: zolang wij het

licht verstaan valt er geen afstand te overbruggen

tijd speelt met ons een balspel en staat

nooit stil

onze lijven vallen niet samen

met onze gedachten salueren wij voor elkaar.

Ik wil jouw gelaat zien en de zoektocht

gaat verder. Ik schrik niet meer van jouw aanwezigheid

bij hemellichamen die worden verkend. Ik herken jou.

Ik ken je.

Astrid H. Roemer

 SCARover

Lichaamstijd is beperkt als

elke ruimte

het heelal is geen ruimte is slechts

denkbeeldig

ruimte kent grenzen en waar 

die niet te vinden zijn is

iets anders

mogelijk groeit alles wat een lichaam heeft

en wat object is van tijd en

verval

het universum weet niets van lichamelijkheid

niets van geruisloos aftakelen en is nergens

naakt zoals jij en ik

zo is liefde een denkbeeld 

opdoemend als licht dat mij eindelijk

vindt en mij verhit

grenzeloos is geen houvast biedt geen

geborgenheid geen kalendertijd

mijn lief is een lettergreep van biljoenen

verlangens van alles en niets

weten van tot de dood

ons scheidt.

ASTRID H ROEMER

 SCAR 2

Een landgoed met best onderhouden

boomgaarden en tuinen fonteinen rondom 

een woning

jij

niemand kan iets daarvan in bezit

nemen en wat ik er ook voor bied 

aan vermogen levensjaren en

waardigheid

het landgoed geeft wat mij

bevredigt en blijft

vrij

zo kostbaar is mijn liefde voor jou

een hoge prijs die ik wil

betalen

vanwege het geluk dat jij

vertegenwoordigt

dag en nacht

altijd.

astrid h roemer

 SCAR

Ik weet nog dat ik dacht

berg je

niet dichterbij gaan

je vliegt in brand

mijn lijf als door magneten gezogen

naar jou

mijlen ver zong een meisjesmond

een vergeten lied en

mijn brein ging op jacht naar zo'n wildvreemd

iemand en deze trektocht

gaat niet terug in de tijd maar werpt mij

naar een toekomst die ik niet haal

het is meer dan wat ik weet van liefde

toch houd ik het op dat gevoel

het raakt jou verwart jou en het doet

mij in lachen uitbarsten 

even vergeet ik

dat ik geen moeder meer heb.

astrid h roemer

mijn getijdenlief

zij trekt voorbij als een zomer die duurt

en duurt

ik ben van de tropen en weet niet 

hoe lente opdoemt en schuift 

naar herfst

ik voel de dagen zwaarder wegen en wacht

op het licht van haar

vlagen stormwind duwen mij omver

zoals gisteren aan de waterkant

ik overdacht 

hoe verder met elkaar

nooit wordt het mooier voor mij en dat ik

voel hoe het ijs mij dwingt om hand

schoenen te dragen en een schaatsmuts

van wol.

het is bijna winter. ik zie het aan mijn spiegelbeeld. en elk uur vergeet ik eventjes 

hoe ik dagelijks verlang naar haar stem

hoe ze kijkt en hoe sappig haar buik. zij komt van noord-amerika. ik

ben van het amazonekustland. het is stil in mij

zonder haar. 

ik huil niet als ik vol zit. is meer iets voor regenwolken. heb ik van mijn moeder

geleerd.

astrid h. roemer

 TEGENWOORDIG

ZOVEEL TIJD HEB IK NIET MEER OM

JARENLANG VAN DE ENE OEVER NAAR DE ANDERE

TE STAREN.

WAT OCEAAN WAS WERD WOORDENZEE EN IS 

RIVIER GEWORDEN DIE OVERLOOPT 

KLIMAATCRISES.

AMAZONEBUIEN DAGENLANG BIJ VOLLE

MAANSTANDEN.

DAN DRIJFT DE HERINNERING ROND

MET EIGEN NATTE PERIODES VAN BLOED

LEKKEN VAN MOEDERSCHAP WEIGEREN

VAN MAANDVERBAND LEGGEN.

DE ANDERE KUST VAN WAT ONS SCHEIDT

ZIE IK LIEVER. 

MOEDER.

JIJ BENT DAAR. EN ZOALS VELEN HUN VERMOGEN

VERGROOTTEN SCHRIJF IK AFSTANDEN

AF TOT WIJ WEER EEN LICHAAM ZIJN GEWORDEN

GEBORGEN IN HET BEKKEN VAN ONS

GEBOORTELAND.

DAN STOPT DE TIJD. 

VOOR EEUWIG IS ER GEEN AFSTAND OVER.

ALLEEN WATER. REGENWOLKEN. EN

STERRENLICHT.

AHR

TWEE MEI 2022

 

Wie dood is verjaart

niet meer

wie dood is en begraven leeft onder

onze voeten in de grond 

en onder ons soms

is het de vrouw die heeft gedragen mij en jou

en heeft gebaard ieder apart

haar voetsporen wissen valt samen met wat

rest voor jou en mij aan verjaardagen

en vergeten is de pijn van ons begin

vergeven zijn misverstanden alles

alles verdwijnt op den duur

zonder iets te hebben 

nagelaten iets wat

tastbaar blijft als haar gelaat.

ASTRID H ROEMER

 TWEE MEI 2022

ik heb een droomhuis 

Ik heb een droomhuis waar gasten 

komen die ik liefheb

Tamar woont er en haar broertjes en

mijn zus met de Noordse roepnaam.

Ik kom er niet dikwijls meestal 

rond verjaardagen zoals vannacht.

De zee glom als tropenhemel en

ik hoorde mijn moeder lopen

ja het is een woning met een sponsen vloer 

zonder dak

aan de Noordzee bij Kijkduin.

Keuls parfum dat ik ruik komt

als zeeschuim aanwaaien in grote

vlokken zoals op Skye bij Schotland en brengt

een diep geluk dat vanaf mijn navel gloeit 

naar mijn tenen en mijn kruin. Ik 

ontvang verwanten.

Het is maar een zoet festijn geweest

vannacht in Paramaribo

zo'n droom van glas die is vastgeraakt

op mijn tijdpad. Het Noordzeehuis woont in mij.

Niet afdrijven denk ik dan.

ASTRID H ROEMER 

verjaardagsvers voor mama. Paramaribo mei 2022

BLAUWTJE

 Vogels fladderen binnen

mijn glazen huis verwart met open deuren en

open ramen en schreeuwt om gasten

wie raakt er vandaag de koers

kwijt?

Een Blauwtjie flikkert in soppig water

van de afwas en ik til

het beestje eruit en trek los

keukenpapier om af te drogen staartveren

vleugels en hoofdje

zullen de oogjes pijn doen?

Blauwtjie klauwt vast op mijn rechterhand en

ik houd het in de warme wind

het wil niet weg met de noordoostpassaat

het blikt links blikt rechts en negeert

de Grietjiebies die tjilpend voorbij

zweven

zijn makkertjes van Blauwtjie reeds te ver

doorgevlogen?

het blauwe kopje schuins oogt naar mij

ziet Blauwtjie mij

zitten?

ASTRID H ROEMERparamaribo9april22 

De Hoogste Tijd

mama sterft en dingen gaan

stuk in mij. weet niet wat

weet niet waar. kan er 

niet bij. oorverdovende stilte in me als

toen. ik val van de wip. een arm in het gips. 

negen was ik en

moeder zei. niet aankomen kind. jouw 

lijfje doet het voor je. herstel gebeurt vanbinnen

en kost tijd. kalendertijd. kloktijd. moeder

zei. lichaamstijd.

vandaag rinkelen belletjes 

in mij.

astrid h roemer