uit de bundel AFNEMEND 21 liefdesgedichten Astrid H. Roemer 2012





VII.MOEDERBEELDEN


3.                        Mam! Wie is het toch die
                           nog spijt krijgt van de afstand
                           tussen jou en mij
                           nu ons beider lijf afneemt
                           in mogelijkheden en
                           de tijd
                           krimpt tot een stollende ruimte
                           welke ons samen
                           voegt en jou en mij
                           onherroepelijk doodt.

                           Ik...ahr2019

uit de bundel AFNEMEND 21 liefdesgedichten Astrid H. Roemer 2012



VII. MOEDERGEDICHTEN

2. ik schrik hoe
    van ver in verse sneeuw
    een gestalte opdoemt
    ver als een god
    fors als een krijgsheer
    streng als een schaapsherder
    stabiel als een ervaren vorst

    zoals zij de blik op scherp zet
    de schouders nog meer recht
    de lippen naar glimlach trekt
    deze noorderling kijkt om zich heen
    ziet me staren
    wendt zich niet af

    haastig maak ik mij uit de voeten
    zoals vriendinnetjes vroeger deden
    zodra ze jou zagen
    verschijnen stamelend: kijk, je moeder!

    Hoe heb ik onbevreesd jouw
    kind kunnen zijn?

ahr2019

De decemberdagen zonder mijn in juli 2019 overleden moeder zijn stil omdat ook haar stem nergens te horen is. TIJD heb ik nodig om te accepteren dat zij en ik nooit meer zullen spreken met elkaar. Beeldmateriaal dat haar toont TEDER en bij de tijd helpt mij begrijpen hoe de jaren van ouderdom langzaam maar beslist onze moeder van 95 verzwakten maar niet beroofden van haar schoonheid. KERSTNACHT. Ik hoor bazuinmuziek. Ontroering overvalt mij. Voor het eerst zit mama niet in de nachtmis. Ik had erbij willen zijn voor haar. Stond gekleed te kijken naar de nachthemel. Ik herinner mij haar stem: MAAR JIJ GAAT TOCH WEL NAAR DE NACHTMIS ASTRID. Elk jaar haar dringende en soms dreigende verzoek per telefoon. Besloot weer bij mijn eigen gevoelens te blijven. MISSCHIEN VOLGEND JAAR MAM. Ik kan geen verontschuldiging bedenken noch uitspreken. Zij is onverwacht gestorven en luistert niet meer naar haar eigen kerstkind. MAMA RUST ZACHT IN MIJN DANKBAARHEID MIJN LIEFDE MIJN VERDRIET...en ook al hoor je het niet: ZALIG KERSTFEEST & EEN GOED JAAR daar waar je als stoffelijk overschot rust en daar waar ik je niet meer kan horen zingen ...STILLE NACHT...ahr

HOE DOOD IS H.L.C. WERKELIJK. waar ik momenteel verblijf in PARAMARIBO komt dagelijks een vogel die een fluitconcert geeft dat minuten duurt. ik neem aan dat het een mannetje is dat vrouwtjes lokt en behaagt. er zijn immers zoveel zangvogeltjes te horen dichtbij. toch luister ik verbijsterd naar hoe deze vogel variaties produceert. en zodra ik reageer op zijn gezang met een soort ritmisch keelgeluid houdt ie even stil om daarna los te barsten met iets wat weer helemaal anders is. soms echter bootst hij mij na, ritmisch gezien en reageer ik een tijd niet, dan vliegt ie naar het raamkozijn en fluit mij schril terug naar de realiteit van het moment. het is maar een piepkleine vogel en omdat hij mij zo verblijdt valt op dat zijn songs vaak krachtig zijn en in hoge tonen, fel maar soms ook gedempt en zelfs in mineur. dan mijmer ik: kon hij maar naar het graf van mijn moeder gaan om haar terug in de wereld te zingen, zodat ik haar kan toefluisteren dat DOOD voor mij meer is geworden dan een woord. mijn lieve moeder is DOOD. ook mijn lieve katten Steffi en Plato zijn DOOD. en ook enige personen die mij dierbaar blijven. het kleine zangvogeltje weet niets van wat mij zo verbindt met mijn moeder. haar stem. het hartelijke stemgeluid dat jaren en jaren mijn dagelijkse bestaan in het verre buitenland muziek bracht. het was het eerste wat verdween als signaal dat ook zij helemaal zou vervliegen. haar prachtige mama-stem. DOOD. geruststellend is dat ook ik ooit in het woord zal verdwijnen waarin zij is opgeborgen. DOOD. al mijn gedachten vlieden naar het grafmonument  waarop haar naam gebeiteld staat. HELIGONDA LOUISE CORNELIA ROEMER. ik neem een half uur van stilte. denk aan de anjers die ik er heb gelegd samen met een andere dochter van haar. bloemen verwelken. straks bel ik INGRID. het zangvogeltje op mijn dakgoot is ondertussen helemaal in de stemming. wat een virtuoos is ie toch met zijn fluitsalto's die andere zangduveltjs soms voor 30 minuten doen  zwijgen. was ik een vrouwtjesvogeltje dan wist ik precies door wie ik mij zou laten bevruchten...Mijn Lieve Moeder Rust Zacht.

GEBROKEN WIT * PRESENTATIE ASTRID H ROEMER * PC HOOFTPRIJS LAUREAAT

een hartelijke film van filmmaker Tonny Veira over de marginalisering van Surinaamse Auteurs in het algemeen en van een topschrijfster in het bijzonder. please ENJOY....

HERFSTWIND

wat ik zo teder bemin
van de wind is dat hij altijd een reden
vindt langs mijn hoofd heen mijn hart in te dringen
koud is hij niet warm voornaam nimmer arm hij voedt zich in
betere kringen.

laatst rook hij naar rouw naar
lavendel naar blauw naar zonlicht naar zoet en
naar vroeger maar gisterennacht drong hij als storm door mijn
kop met de klank van jouw stem
lieve moeder.

ik houd van de wind
omdat hij mij vindt daar waar niemand
mij aan durft te spreken. het strand. het station. met wat
koters rondom.
hij weet mij naar huis te bewegen.

astrid h roemer

FRAGMENTEN VAN ROUW.
1.
no krei mi lobi wan. no krei. dansi nanga ibri nyun dei. no meki prakseri dangra yu du. te son opo fesi gi yu. niet huilen mijn liefste. huil niet. richt je op zoals de dageraad. geen gedachte brengt nog schemer. waar het zonlicht je vindt. sonleisi wi sa firi leki alentin. sonlesi wi wani bari krei sondro syen. soms komt een bui aanstormen. schaamteloos als regen zullen wij dan rondgaan.
2.
di mi ben miti yu na woyo. nanga na baki na yu ede. uma yu krin blaka bubu. sari fu puru mi na nowtu. ma te na ten sa kon doro. te yu no sa lobi mi moro. blaka koto m'e go weri dan mi e kre. te mi beri. op de markt zag ik jou. met die houten bak op het hoofd. vrouw je glanzend zwarte huid is alles wat mij waardevol maakt. maar zodra de tijd komt. dat je mij niet meer ziet staan. dan zal ik mij in het zwart hullen en wenen tot mijn dood.
3.
makandra wi de tan. so meni jari wi de feti. makandra wi de tan. so meni jari wi de strei. mi libi nanga yu na wan boto na sjoro. di skwala nak dapei fu grabu baka. samen blijven wij. zoveel jaren van strijd. samen blijven wij. zoveel jaren van streven. mijn leven met jou is als een korjaal aan een oever. verworpen door de golven om opnieuw gegrepen te worden door de stroom.
4.
op bergen en in dalen. ja overal is god. waar wij ook mogen dwalen. neerstrijken daar is god. waar mijn gedachten dolen en hechten daar is god. omhoog en diep verzonken. ja overal is god.
5.
wend niet het gezicht af mijn moeder. ook ik ben stuk gewaaid. maar afstand krimpt. en er is geen ruimte zonder jou.
.-.-.-.-.-.-.-.+++++++++++++++++++++++++++++

DENKEND aan moeder H.L.C.
nu mijn moeder ruim een maand overleden is en gekelderd ligt te Paramaribo weet ik wat mij het meest bezighoudt: zij wilde nog leven desnoods liggend in bed liefst in een omgeving die haar vertrouwd was. zolang haar ogen nog konden kijken naar links en naar rechts, om een zomergast2019 longarts te parafraseren  met betrekking tot haar eigen vader. moeders organen waren nog vitaal. bloeddruk 140. hartslag 90. tegen haar wil en wens lag ze in een hospitaalbed te kijk en ter behandeling? verzorging? stembanden kapot door vochtgebrek. tong kurkdroog
en zeer. ik stopte mijn vinger in een glas water en dan in haar open-hangende-mond. heftig zoog zij zich vast alsof ze hing aan haar moeders tepel. mijn moeder was niet ziek. mijn moeder was hoogbejaard. vijf en negentig. 95. ze had dorst mijn moeder en kreeg toch hoe dan ook niet voldoende vocht binnen. is ze daarom zo plotseling de dood in gekanteld? ik droom haast elke nacht van moeder en dan is zij boos. zo woedend heb ik haar in leven nooit meegemaakt. iets zit niet goed?!

MemorialSong HLC ROEMER 1923-2019
by astrid h roemer

DEAREST MOTHER

loop door de stad en zie een kleuterklas
kinderen. ik denk aan jou.
ruik je parfum in een winkel
vol geuren. ik huil om jou.
wij moesten jou begraven in stromende
regen: DE ZONNIGSTE VROUW. maar ik blijf
aan je denken als Warm Licht in mijn
leven. ik houd van jou.
Paramaribo ontwaakt vroege vogels
fluiten en ik zoek
naar jou en vind jouw stem in mijn
diepste gedachten. ik ben zo trots op jou.

17-07-2019 astrid h roemer