uit AFNEMEND 21 liefdesgedichten Astrid H. Roemer uitgave BUKU amsterdam 27 april 2012


      VII. Moederbeelden


                                      1. Zo kijk je zodra ik
                                          wegloop: onverstaanbare moederogen

                                          handbagage in rechterhand
                                          en wuivend naar je met linker
                                          vertrek ik

                                          het is sterven
                                          iedere keer weer als
                                          verdwijnen in een gat
                                          terwijl ik liever blijf in je
                                          blikveld zo:
                                          als de amandelboom op
                                          het erf van je ouders

                                          altijd vullen mijn ogen zich met tranen
                                          deze keer lopen ze over
                                          mijn gezicht naar mijn hals en
                                          vinden mijn borsten
                                          is er een vrouw van wie ik
                                          meer houd?
                                          een geliefde die ik vaker heb verlaten?
                                          en waarom schreeuw je niet? houd je
                                          me niet tegen? geen traan?!

                                          je onverstaanbare moederogen glanzend
                                          in je prachtige gelaat volgen me
                                          terwijl ik je de rug
                                          toe keer: als een roos ben je aan een sterke steel in
                                          een glazen vaas waarin helder water
                                          op een schone tafel bij een groot
                                          zonnig raam

                                          ik zwaai
                                          jij knikt

                                          breek je?
                                          breek niet moeder, mijn bloedeigen oerlicht: dit is
                                          mogelijk
                                          ons laatste ogenblik.

                                                                         Astrid H. Roemer vliegveld zanderij 2009