ONZE KIJKERS ode aan ruimtetelescopen

En nergens een teken 

van levens

en iets wat verwijst naar jou en mij

desnoods de voorstelling van een cirkel hoog hangend

bloedstollend beangstigend

transparant en stil waarin een kubus ook

penisvormig soms een vulvadriehoek met knipperlichten en

schitterend bladgoud als nog meer ogen

iets wat zwijgend spreekt van verbondenheid.

Iets wat verbeeldt: zolang wij het

licht verstaan valt er geen afstand te overbruggen

tijd speelt met ons een balspel en staat

nooit stil

onze lijven vallen niet samen

met onze gedachten salueren wij voor elkaar.

Ik wil jouw gelaat zien en de zoektocht

gaat verder. Ik schrik niet meer van jouw aanwezigheid

bij hemellichamen die worden verkend. Ik herken jou.

Ik ken je.

Astrid H. Roemer