mama                                   !                         

astridhroemer09062020amsterdam: I. zet mijn gedachten in de week. bleek ze. wring ze uit de herinneringen. wil geen nattigheid en niets wat druppelt. ons goed zal als lucht zijn warm. en opstijgen zondermeer. jouw dood is onverdiend. platvloers en kil. zie ze wapperen in de wind onze jaren samen. en smetteloos blijft wat wij delen. jij en ik.

astridhroemer 09062020amsterdam: II. waar vond jij troost. het leven nam ook jouw moeder weg. zat je met bloemen op haar graf te wachten op een teken van je eigen dood. jouw vader was gestorven en een broer. jaren geen beklag. opnieuw een broer.  een zuster en nog een zusje. jaren geen beklag. jouw lievelingsbroer verdween langzaam. geen beklag. bleef jij bloeien om jouw kinderen uit de rouw te houden...

astridhroemer 09062020 amsterdam: III. want jouw woning aan de snelweg. kamers die je niet meer kon verlaten zonder hulp als heel oude dame. ze zijn ontruimd. geholpen door mij. zelfs wat jou zo dierbaar was is verwijderd. soms vroeg iemand om een herinnering. een foto. een bijbel. een kledingstuk. ik knikte en keek in de spiegeldeur. zag je waken in mij. begreep niets. net als toen ik uitvond dat de aarde niet vastzat aan de zon. en niet gehangen had aan een koord. zoals ik hing aan jou om te bestaan. o, een bejaard kind ben ik geworden. inderdaad roekeloos erin gesluisd als jouw oudste. en ik kom maar niet weg. ook al ben je nooit meer thuis.