ONZE KIJKERS ode aan ruimtetelescopen
En nergens een teken
van levens
en iets wat verwijst naar jou en mij
desnoods de voorstelling van een cirkel hoog hangend
bloedstollend beangstigend
transparant en stil waarin een kubus ook
penisvormig soms een vulvadriehoek met knipperlichten en
schitterend bladgoud als nog meer ogen
iets wat zwijgend spreekt van verbondenheid.
Iets wat verbeeldt: zolang wij het
licht verstaan valt er geen afstand te overbruggen
tijd speelt met ons een balspel en staat
nooit stil
onze lijven vallen niet samen
met onze gedachten salueren wij voor elkaar.
Ik wil jouw gelaat zien en de zoektocht
gaat verder. Ik schrik niet meer van jouw aanwezigheid
bij hemellichamen die worden verkend. Ik herken jou.
Ik ken je.
Astrid H. Roemer
