OORLOG My Love

Zo wit heb ik nog geen mens

gezien en van marmerblank weet ik

het is koud en beeldschoon

begrijp ik beter dan ooit waarom blanken

onophoudelijk grijpen naar wereldmacht

zij stoken elkaar op en 

verzamelen hun manschappen

als brandhout

alles wat teder is vat vlam en

sterft ook

onze aarde gloeit gestaag tot het kookt en

zomerzon aanhoudt tot ijs

geen vluchthaven meer is maar magma

ik compleet verrijkt met melanine sta in de hitte

moedernaakt te staren naar een regenboog

ik vind jou als licht

voor mijn donkere gedachten.

ASTRID H. ROEMER

 

DENK IK

HET ZATERDAGGEVOEL VAN ALLES

LOOM LATEN IS VERDWENEN.

VREESWEKKEND. IK MOET DE KALENDER GELOVEN.

EN KERKKLOKKEN DIE DE ZONDAG

KENMERKEN.

ZO RAKEN MIJN RICHTINGWIJZERS STEEDS

VAN SLAG EN IK KRIJG

GEEN KIPPENVEL

MEER BIJ OUDE HERINNERINGEN.

DAGERAAD HOUDT MIJ LICHT EN DE NACHT

SLIJPT MIJ BIJ. IK BEN EEN POTLOOD.

MET EEN SCHERPE PUNT. NOG MAAR EEN STOMP.

MEEBEWEGEN OP HET RITME VAN HONGER DORST SLAPEN.

EN WAKKER ZIJN IS ALLES.

GAAT GOED TOT MIJN HART HET BEGEEFT.

HET BREIN OP IS.

HET MAAKT DAN NIET UIT WELKE DAG HET IS EN

IN WELK JAAR. BEITEL NUL IN HET MARMER. IK HEB LANG GENOEG

GELEEFD. ZONDER NAGESLACHT. ZONDER MOEDER OOK. MET

TE VEEL WERELD IN MIJ.

ASTRID H ROEMER