KLOKTIJD

in moeders schoenen

VAAK TE SNEL WAKKER OP ONGEWENST

UUR. DIEP IN DE NACHT GEEN MENS

OM AAN TE SPREKEN DAN

EEN DROOMBEELD.

       EEN DOCHTER DIE LEERT ZWEMMEN IN DIEP

       WATER EN ZIJ HAPT NAAR LUCHT.

       ZEEBLAUW LICHT op DE TELEFOON EN HET DUURT

       LANG NOG TOT DE OCHTEND.

LIGGEN EN STAREN EN WACHTEN.

NIEMAND HOORT JE KREUNEN NIEMAND LUISTERT

NAAR JOUW VREES.

       JE KIEST HAAR NUMMER.

       ZIJ MOET JOU AANHOREN.

NOOIT NEEMT ZIJ OP IN BED. MET DE OCEAAN 

ERTUSSEN IS HET TE VROEG.

ALTIJD IS HET TE LAAT.

ahr

                     

       EEUWIGHEID

KAN JE NIET LOPEN MEER. IK BRENG

EEN ROLSTOEL MEE. GLOEDNIEUW.

DONKERBLAUW. GOUDKLEURIG MISSCHIEN.

       IK DUW JE LANGS DE SCHAPPEN VAN SUPERMARTEN. EN STA STIL

       BIJ ETALAGES VAN MODE ZAKEN. WIJ HEBBEN DE TIJD.

       DEZE LUNCHROOM KEN JE. DE BEDIENING KENT JOU.

       NEEM GERUST NOG EEN DRANK. MOEDER DENK NIET AAN URINEREN. ENZO. JE glimlacht. 

JIJ ZET JOUW zonnebril EVEN AF. Jij  ZIET JOUW GELAAT SCHITTEREN IN MIJN  ontspiegelende GLAZEN. DE TROPENZON. WAT IS PARAMARIBO ZONDER JOU. DENK IK. deze stad IS LIEVER MET JOU. MOEDER KNIKT. EN MET JOU. VOORAL MET JOU. ik knik.

       LACHEN. ZITTEN. STAREN EN WACHTEN. MET DE OCEAAN 

       ERTUSSEN IS HET ALTIJD TE VROEG. ALTIJD TE LAAT GEWEEST.

ASTRIDHROEMER

voor EMMA van MEYEREN  vanwege de recente publicatie van haar debuut bij Uitgeverij Chaos te Amsterdam. OOK IK BEN STUKGEWAAID drie essays over rouw.

                                                         onze moeder HLC overleden 9juli  2019 te Paramaribo

                                                          RUST ZACHT LIEVE MAM

                                                       zonder titel

                                                                     zonder titel

DE OVERTUIGING

               Dat ik leef omdat jij bereid was

                tot bloedens toe te gaan voor mij en

                nog drie anderen en

                wat moederkoek was werd melk en stem en spreken

                gelouterd tot een blik die mijn hemelboog

                is gebleven

                niets dan water tussen ons 

                nauwelijks vasteland samen en geluiden die mijlen

                strekten om te warmen het lijf

                soms regent het ontstellend en dan weer is het de maan

                helder als een belofte zo hard als goud en

                verjaard tot zwijgen

                een grafsteen die schittert en nooit wil spreken

                over drie anderen en jou.

             ASTRID H ROEMER  9 september Paramaribo 2020

mama                                   !                         

astridhroemer09062020amsterdam: I. zet mijn gedachten in de week. bleek ze. wring ze uit de herinneringen. wil geen nattigheid en niets wat druppelt. ons goed zal als lucht zijn warm. en opstijgen zondermeer. jouw dood is onverdiend. platvloers en kil. zie ze wapperen in de wind onze jaren samen. en smetteloos blijft wat wij delen. jij en ik.

astridhroemer 09062020amsterdam: II. waar vond jij troost. het leven nam ook jouw moeder weg. zat je met bloemen op haar graf te wachten op een teken van je eigen dood. jouw vader was gestorven en een broer. jaren geen beklag. opnieuw een broer.  een zuster en nog een zusje. jaren geen beklag. jouw lievelingsbroer verdween langzaam. geen beklag. bleef jij bloeien om jouw kinderen uit de rouw te houden...

astridhroemer 09062020 amsterdam: III. want jouw woning aan de snelweg. kamers die je niet meer kon verlaten zonder hulp als heel oude dame. ze zijn ontruimd. geholpen door mij. zelfs wat jou zo dierbaar was is verwijderd. soms vroeg iemand om een herinnering. een foto. een bijbel. een kledingstuk. ik knikte en keek in de spiegeldeur. zag je waken in mij. begreep niets. net als toen ik uitvond dat de aarde niet vastzat aan de zon. en niet gehangen had aan een koord. zoals ik hing aan jou om te bestaan. o, een bejaard kind ben ik geworden. inderdaad roekeloos erin gesluisd als jouw oudste. en ik kom maar niet weg. ook al ben je nooit meer thuis.  

Rachel Rumai Diaz in gesprek met Astrid H Roemer correctie geluid

ik ben niet uit de rouw en om dat uit te drukken heb ik een rouwnetje op. LIEVE MAMA. ik denk aan je want alles aan en in mij draagt herinneringen aan jou...en de haarnetjes heb ik gevonden tussen je kleding nog nieuw en nog in verpakking!

                                  wend niet het gezicht af mijn moeder ook ik ben stukgewaaid maar afstand krimpt en er is geen ruimte zonder jou

FRAGMENT uit NOORDZEEBLEUS gedichten ASTRID H. ROEMER
09-05-2020 AMSTERDAM lockdown

                 

 

 

                           bij de eerste verjaar-dag van mijn lieve overleden moeder Heligonda Louise Cornelia Roemer 02-05-1924 PARAMARIBO 09-07-2019 

                         ASTER

                         Het is als met het aardse

                         wij vallen er niet af

                         rondborstig danst het bestormt zwaar

                         van water het gat waar duisternis hecht

                         zonder houvast. Geen macht en toch

                         is zij de moeder 

                         die alles ooit tot leven bracht en op

                         neemt als het sterft

                         zo zacht zo vol 

                         geheime kracht blijf

                         ik met jou bij dag

                         bij nacht.

                                            je eersteling astrid heligonda roemer

                                            Amsterdam lockdown 2 mei 2020

                                            Het schrijvershuis Spui

                              

 TER HERINNERING aan mijn lieve moeder, overleden 09-07-2019 die zei: in Paramaribo is er niemand die zo lief omgaat met katten als jij, dus besloot ik piepkleine Queen, een echt Surinaams ras, te voegen bij mijn huishouding van EEN DAME EEN POES EEN KATER toen ik verbleef in mijn geboortestad om een paar jaren dichtbij moeder te kunnen zijn...


             een fragment uit mijn LIBRETTO
                                                 
                                                En Queenie werd wat zwaarder en Queen werd
                                                wat dik en ik dacht misschien heeft zij iets mals ingeslikt
                                                Steffi en Plato lieten me merken dat Queen was gevallen voor
                                                een kater met een vacht schoon als een berber
                                                Queen was drachtig en Queen was zo klein
                                                te teer en te jong om al moeder te zijn
                                                moedig droeg ze wekenlang haar levendige vracht en ik
                                                zou haar helpen als het barenstijd was en
                                                op een avond was het zover Poes Queen
                                                gaf een gil en we bleven
                                                dichtbij
                                                ik zei lieve dingen en aaide haar zacht en tegen de ochtend
                                                was Queen Moeder-kat en
                                                vijf piepkleine kindjes hingen aan haar sneeuwwitte
                                                bloes van glanzend kort haar bevlekt met wat bloed...

                                      EINDE FRAGMENT uit Een Dame een Poes en een Kater een libretto
                                      geschreven door Astrid H. Roemer 2016 gepubliceerd in een feest-oplage.
                 

                                     eerste 8 maart zonder mijn persoonlijke held HELIGONDA  LOUISE CORNELIA ROEMER

                                                    EINDELIJK IS ZE STIL

                                                    WIE BEDOEL JE 

                                                    JOUW MOEDER

                                                    TOCH HEB IK HAAR

                                                    SCHREEUW GEHOORD

                                                    OM KLOKSLAG 03.00. LUID.

                                                    HET LIJF GAF HET OP. ZIJ NIET.

                                                    ALLES IS ZWAARDER GEWORDEN ALS NA

                                                    LANGDURIG REGEN BEHALVE

                                                    GEDACHTEN AAN HOE ZIJ 

                                                    MIJ HEEFT AANGEKEKEN DE LAATSTE KEER. 

                                                    LANG. GEAMMUSEERD. 

                                                    HET WAS GEEN AFSCHEID. EEN GROET

                                                    MOET HET ZIJN

                                                    GEWEEST.

                                            ASTRID H. ROEMER PARAMARIBO

                       

                   ZEVEN MAANDEN ZONDER MIJN LIEVE MOEDER




                              opeens maakt richting 
                              geen verschil en gewicht
                              heeft belang eveneens verloren

                               ik wil niet weten waarom ik
                               mijn vliegangst niet voel 
                               maar instort omdat jij nergens wacht
                               op mij

                               eerst gaf je mij te drinken en
                               je zong me in slaap
                               dezelfde vrouw werden wij
                               van vlees en bloed en van
                               stem en stemming maar
                               nu scheur ik jouw brieven kapot en heb ik
                               mijn kleren weggegeven

                               eerst lag er een oceaan tussen ons en een zee
                               van tijd en nu wurm ik
                               mij naar binnen ook al werkt een ontbindend
                               moederlijf niet mee. ik ben bij je...

                                astrid h roemer Paramaribo 08-02-2020

uit AFNEMEND 21 liefdesgedichten Astrid H. Roemer uitgave BUKU amsterdam 27 april 2012


      VII. Moederbeelden


                                      1. Zo kijk je zodra ik
                                          wegloop: onverstaanbare moederogen

                                          handbagage in rechterhand
                                          en wuivend naar je met linker
                                          vertrek ik

                                          het is sterven
                                          iedere keer weer als
                                          verdwijnen in een gat
                                          terwijl ik liever blijf in je
                                          blikveld zo:
                                          als de amandelboom op
                                          het erf van je ouders

                                          altijd vullen mijn ogen zich met tranen
                                          deze keer lopen ze over
                                          mijn gezicht naar mijn hals en
                                          vinden mijn borsten
                                          is er een vrouw van wie ik
                                          meer houd?
                                          een geliefde die ik vaker heb verlaten?
                                          en waarom schreeuw je niet? houd je
                                          me niet tegen? geen traan?!

                                          je onverstaanbare moederogen glanzend
                                          in je prachtige gelaat volgen me
                                          terwijl ik je de rug
                                          toe keer: als een roos ben je aan een sterke steel in
                                          een glazen vaas waarin helder water
                                          op een schone tafel bij een groot
                                          zonnig raam

                                          ik zwaai
                                          jij knikt

                                          breek je?
                                          breek niet moeder, mijn bloedeigen oerlicht: dit is
                                          mogelijk
                                          ons laatste ogenblik.

                                                                         Astrid H. Roemer vliegveld zanderij 2009