mijn getijdenlief

zij trekt voorbij als een zomer die duurt

en duurt

ik ben van de tropen en weet niet 

hoe lente opdoemt en schuift 

naar herfst

ik voel de dagen zwaarder wegen en wacht

op het licht van haar

vlagen stormwind duwen mij omver

zoals gisteren aan de waterkant

ik overdacht 

hoe verder met elkaar

nooit wordt het mooier voor mij en dat ik

voel hoe het ijs mij dwingt om hand

schoenen te dragen en een schaatsmuts

van wol.

het is bijna winter. ik zie het aan mijn spiegelbeeld. en elk uur vergeet ik eventjes 

hoe ik dagelijks verlang naar haar stem

hoe ze kijkt en hoe sappig haar buik. zij komt van noord-amerika. ik

ben van het amazonekustland. het is stil in mij

zonder haar. 

ik huil niet als ik vol zit. is meer iets voor regenwolken. heb ik van mijn moeder

geleerd.

astrid h. roemer